ارایه سرویس قابل اطمینان در شبکه های موردی سیار با بهره گیری از عامل های سیار

با رشد ابزار¬های بی¬سیم، علاقه¬مندی به شبکه¬های موردی سیار رو به رشد هستند. پویایی و دگرگونی زیاد توپولوژی حاصل از تحرک گره¬ها از مهم¬ترین ویژگی¬های این نوع از شبکه است. هم¬کاری بین گره¬های سیار به منظور تحقق کاربرد¬های فراوان این نوع شبکه و انجام کار¬هایی که به تنهایی به¬وسیله گره¬های سیار قابل انجام نیست، ضروری است. این هم-کاری به شکل سرویس¬ است. با این اوصاف، ارایه سرویس از عملیات اصلی یک شبکه موردی سیار خواهد بود. در مبحث ارایه سرویس، پس از کشف سرویس، باید راه حلی موثر و کارا برای مساله انتخاب سرویس یافت. نحوه انتخاب سرویس نقش بسیار مهمی در کارایی سیستم دارد. هدف از این پایان¬نامه ارایه سرویس قابل اطمینان به کاربران در شبکه موردی سیار است. منظور از قابلیت اطمینان، پیوستگی و به حداقل رساندن قطعی در ارایه سرویس است. این کار با انجام خوشه¬بندی گره¬های شبکه به¬وسیلهاتوماتای یادگیر سلولی نا¬هم¬زمان انجام می¬شود. گره¬هایی در یک خوشه قرار خواهند گرفت که در بیشتر اوقات شبکه تشکیل یک همسایگی می¬دهند و در واقع الگوی تحرک تقریباً یکسانی دارند. هدف از خوشه¬بندی، تخصیص سرویس به متقاضیان از همان خوشه یا نزدیک¬ترین خوشه¬ها است تا بدین ترتیب قابلیت اطمینان افزایش یابد. در پروتکل پیشنهادی برای کشف سرویس از عامل سیار استفاده شده است. پروتکل پیشنهادی در محیط شبیه¬ساز ns2 شبیه¬سازی شده است و با پروتکل انتخاب نزدیک¬ترین سرویس¬دهنده مقایسه شده است. نتایج حاصل از شبیه¬سازی نشان می¬دهند هنگامی¬که تغییرات شبکه زیاد باشد، نرخ قطعی در پروتکل پیشنهادی کمتر از نرخ قطعی در استراتژی انتخاب نزدیک¬ترین سرویس¬دهنده است.